Κατάδικος μου: Κριτική απο το E-Go.gr!

Σ΄ αυτό μία φιλόλογος της ελληνικής γλώσσας (Ελένη Ράντου) βουτηγμένη στη μαύρη κατάθλιψη και στο πένθος, άρτι χωρισθείσα με τον...

πρωταθλητή στο επί κοντώ άνδρα της (Πυγμαλίονα Δαδακαρίδη) και με πατέρα (Μπάμπης Γιωτόπουλος) στο νοσοκομείο με Αλτσχάιμερ, πέφτει θύμα κλοπής από έναν ερασιτέχνη ιρανό διαρρήκτη (Ορφέας Αυγουστίδης). Όλα ανατρέπονται όταν ο άνδρας της χτυπάει με το αυτοκίνητο τον αλλοδαπό και αυτός νοσηλεύεται στο διπλανό κρεβάτι με τον πατέρα της. Τότε όλα μπλέκονται σ ΄ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι παρεξηγήσεων, κρίσεων και… εξηγήσεων.

Και ναι …επιτέλους! Είδαμε ένα ελληνικότατο σύγχρονο, αιχμηρό γλυκόπικρο έργο με έντονους ρυθμούς και ανατροπές, ένα έργο –πηγή προβληματισμού για το ίδιο μας το DNA, που μας φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τις ανασφάλειές και τους φόβους μας. Ο φόβος απέναντι στον ξένο, αλλά και απέναντι σε καθετί που μπορεί να βγάλει τη ζωή μας από την τάξη, ο φόβος απέναντι στο άγνωστο και ο εσωτερικός μας ψυχαναγκασμός να φυλακίσουμε τον άνθρωπό μας και να τον κάνουμε Κατάδικό μας. Και το τέλος συγκινητικό μ' ένα μεστό μήνυμα, ρεαλιστικό και ελπιδοφόρο.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παλουμπή έδωσε ξεχωριστό ρυθμό στην παράσταση (πολύ έξυπνο το εύρημα του ταινιόδρομου στην εναλλαγή των σκηνικών, καθώς έδινε κινηματογραφική δράση στην εξέλιξη του έργου), η οποία, μολονότι το κείμενο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σφικτό σε κάποια σημεία έτσι ώστε να μην τραβήξει τόσο πολύ σε διάρκεια, όχι μόνο δεν κούρασε, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του καθήλωνε στη θέαση της. Παράλληλα, κατόρθωσε να αναδείξει το πολυδιάστατο υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, τον καλό και τον κακό τους εαυτό, τις αδυναμίες τους και τις ευαισθησίες τους ταυτόχρονα, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά στην ταύτισή μας με διάφορες πτυχές του χαρακτήρα τους.

Η Ελένη Ράντου έδωσε μία μοναδική ερμηνεία στο ρόλο της καταθλιπτικής και νευρωτικής φιλολόγου που έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της εξαιτίας του χωρισμού της. Χωρίς καμία υπερβολή και μανιέρα μπήκε στο πετσί του ρόλου της και την απολαύσαμε σ΄όλες τις στιγμές της. Γελάσαμε με την αφέλεια της και τις φιλολογικές της διορθώσεις, εκνευριστήκαμε με την εμμονή της να κάνει «κατάδικό» της τον πρώην άνδρα της, συγκινηθήκαμε στις τραγικοκωμικές μεταπτώσεις της «μοίρας» της και ταυτιστήκαμε με την αυθόρμητη και άνευ όρων και… συνόρων ανθρωπιά της.

Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης ως πρωταθλητής στο επί κοντώ σύζυγος της Ράντου έδωσε μία έντιμη ερμηνεία, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερες κορυφώσεις. Απομονωμένος και εν αγνοία του Κατάδικος, απολάμβανε την «ασφάλεια» του σπιτιού του και εγκλωβισμένος στη ματαιοδοξία και φιλαρέσκειά του, ζούσε προσκολλημένος στις δάφνες του παρελθόντος απαιτώντας εγωιστικά τη συμπαράσταση της "δεδομένης" γυναίκας του.

Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν ο Ορφέας Αυγουστίδης στο ρόλο του ιρανού διαρρήκτη. Ο νεαρός ηθοποιός απέφυγε τον εύκολο δρόμο μιας αλλοδαπής… καρικατούρας και έδωσε μία γνήσια (μιλάει κανονικά ιρανικά, καθώς για τις ανάγκες του έργου έκανε μαθήματα), ανεπιτήδευτη και βαθιά μελετημένη ερμηνεία. Σ' όλη την διάρκεια του έργου είχαμε μπροστά μας μία οικεία φιγούρα αλλοδαπού, από αυτές που βλέπουμε είτε στα φανάρια είτε στους δρόμους κάτω από την Ομόνοια, μία φιγούρα που τελικά συμπαθήσαμε και αγαπήσαμε.

Απολαυστικός και ξεκαρδιστικός ο Μπάμπης Γιωτόπουλος στο ρόλο του πάσχοντα από άνοια πατέρα της Ράντου, απόλυτα πειστικός ο Δημήτρης Καπετανάκος στο ρόλο του μπασμένου στα κόλπα αλλοδαπού κακοποιού, γλυκός και συμπαθής ο Μιχάλης Ιατρόπουλος ως καρδιοπαθής φίλος του ζεύγους.

Γεωργία Οικονόμου
georgia.oikonomou@gmail.com