Ελένη Ράντου: Διαβάστε όλη την συνέντευξη της στo περιοδικό Elle «Η κατάθλιψη είναι passé»

 

Mου θυμίζει τους παλιούς κωμικούς κατά έναν περίεργο τρόπο περισσότερο τους άντρες παρά τις γυναίκες: τον Παπαγιαννόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη, τον Λογοθετίδη. Ανθρώπους που με μια χαρακιά στο...

βλέμμα περνούσαν από τη χαρά στη μελαγχολία. Δύο τεράστια υγρά μάτια είναι η Ελένη Ράντου. Τα όπλα της ξανά επί σκηνής. Ύστερα από απουσία ενός χρόνου επιστρέφει στο χώρο που της έχει χαρίσει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες. Στο θέατρο, με το έργο Κατάδικός μου (με συμπρωταγωνιστές τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και Ορφέα Αυγουστίδη) και την επιθυμία να επικοινωνήσει όσο ποτέ άλλοτε με το κοινό. Περίεργη που είναι η ζωή. Να σκεφτεί κανείς ότι πριν από δύο-τρία χρόνια δεν άντεχε να πατάει στο θεατρικό σανίδι;

ELLE: Επιστροφή στο θέατρο, επιστροφή και στη συγγραφή;

ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ: Συνυπογράφω το έργο με τη Σάρα Γανωτή και τον Νίκο Σταυρακούδη, τους συγγραφείς του σίριαλ Εργαζόμενη Γυναίκα. Τους πλησίασα και τους έθεσα επί τάπητος το θέμα: Τι είναι αυτό που νιώθεις ως πατρίδα, τι είναι αυτό που αν το χάσεις, παύεις να προσδιορίζεσαι;

ELLE: Τι είναι, λοιπόν, πατρίδα;

Ε.Ρ.: Ύστερα από πάρα πολλή δουλειά κατέληξα ότι την πατρίδα την καθορίζει ο κοινός εχθρός. Αγάπη είναι ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους. 

ELLE: Πατρίδα μπορεί να είναι και ένας άνθρωπος;

Ε.Ρ.: Βεβαίως. Οι σχέσεις δεν είναι αυτό που φαίνονται. Ο άντρας σου μπορεί να είναι στην ουσία πατέρας σου και άντρας σου μπορεί να είναι το παιδί σου.

ELLE: Αυτό που ξέρουμε, πάντως, ως πατρίδα αυτό τον καιρό κινδυνεύει;

Ε.Ρ.: Από εκεί ξεκινήσαμε γράφοντας το έργο. Αυτήν τη στιγμή ο Έλληνας νιώθει ξένος με τον εαυτό του, τους γύρω του, την πόλη του. Κατεβαίνεις στην Αθήνα, Τρίτη μεσημέρι, και αισθάνεσαι την ερημιά της Κυριακής. 

ELLE: Πώς είδατε τη μούντζα του μαθητή κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου;

Ε.Ρ.: Δεν μου αρέσει που ζούμε σε μια εποχή που έχει τη μούντζα ενός μαθητή ως σύμβολο. Προτιμώ την εποχή του ’60, που είχε ως σύμβολο τα δύο δάχτυλα (σ.σ.: το σήμα της ειρήνης) παρά τα πέντε. Καταλαβαίνω βέβαια την οργή, την τρελή απογοήτευση...

ELLE: Ποια είναι τα συναισθήματά σας απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;

Ε.Ρ.: Αυτό που νιώθω είναι πέρα από την αγανάκτηση. Είναι κάτι πιο βαθύ. Σήμερα ο εχθρός δεν είναι ορατός, δεν είναι Τούρκος ή Γερμανός. Είναι έλλειμμα, χρέος, spreads, CDS, PSI, EFSF, πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε. Όταν δεν ξέρεις τον εχθρό σου, φοβάσαι περισσότερο. Γι’ αυτό ζούμε την εποχή της τρομοκρατίας.

ELLE: Υπό θεατρική οπτική, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένα τραγικό πρόσωπο;

Ε.Ρ.: Δραματικό, όχι τραγικό. Η τραγωδία έχει στο τέλος μία κάθαρση, που εδώ δεν τη βλέπω.

ELLE: Είστε ανένταχτη αριστερή και θιασάρχης ? δηλαδή, επιχειρηματίας. Συνδυάζονται αυτά τα δύο;
Ε.Ρ.: Απολύτως. Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα τέχνη χωρίς πολιτική στάση στα πράγματα. Ως θιασάρχης έχω κάνει σωστή διαχείριση της εξουσίας μου, με αποτέλεσμα να μην έχω βγάλει ποτέ λεφτά.
ELLE: Αν δεν βγάλατε χρήματα τη «χρυσή εποχή», τι θα γίνει φέτος;
Ε.Ρ.: Aυτήν τη χρονιά είναι τελείως λάθος το ότι κάνω θέατρο. Δεν υπάρχει περίπτωση οικονομικού κέρδους. Επιτυχία πια είναι να μπορέσεις να αποσβέσεις τα λεφτά που έχεις βάλει σε μια δουλειά.
ELLE: Γιατί κάνετε θέατρο τότε;
Ε.Ρ.: Έχω ανάγκη επικοινωνίας, έχω ανάγκη το «μαζί».
ELLE: Το είχατε σιχαθεί το θέατρο κάποια στιγμή. Έχετε δηλώσει πως στη Νύχτα ραδιο-φόνων είχατε διακόψει την παράσταση και είχατε φύγει;
Ε.Ρ.: Έμεινα πολύ καιρό κλεισμένη στον εαυτό μου και αυτή η μοναξιά μού γέννησε την ανάγκη για μια τεράστια αγκαλιά.
ELLE: Υπάρχουν εκατοντάδες δημόσια πρόσωπα που έχουν πάθει κρίση πανικού, αλλά δεν το δηλώνουν. Εσείς γιατί το είπατε;
Ε.Ρ.: Καταρχάς, η κρίση πανικού μού συνέβη μπροστά στο κοινό και δεν θα μπορούσα να την κρύψω. Έπειτα, το γεγονός ότι ένας στους τρεις γύρω μου, μου έλεγε «κι εγώ το έχω πάθει», μου απάλυνε τον πόνο.
ELLE: Τελικά, το να βγει κανείς από την κατάθλιψη είναι εύκολο ή δύσκολο;
Ε.Ρ.: Όταν βγεις, αντιμετωπίζεις την κατάθλιψη σαν μία εμπειρία που σε ωρίμασε. Όταν όμως τη ζεις, είναι οδυνηρή. Νομίζεις ότι δεν θα περάσει ποτέ. Και να σας πω τη μεγαλύτερη οδύνη της κατάθλιψης; Θυμάσαι ό,τι σε πόνεσε. Δεν μπορείς να ξεχάσεις. Αν έπεσες μικρός, το ξαναζείς σαν να πέφτεις κάθε μέρα. Νομίζω ότι βγήκα από την κατάθλιψη όταν κουράστηκα πια να θυμάμαι.

ELLE: Σας βλέπω πολύ ανανεωμένη εμφανισιακά. Αυτό σημαίνει ότι είστε και μέσα σας καλά;
Ε.Ρ.: Ναι, είμαι. Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, μου έχει έρθει μία τρομερή επιθυμία να παλέψω.
ELLE: Όταν όλοι πανηγυρίζαμε το Euro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εσείς ήσασταν χάλια. Τώρα, που όλοι είμαστε χάλια, εσείς είστε καλά;
Ε.Ρ.: Γενικά στη ζωή μού συμβαίνει να νιώθω όχι αυτό που γίνεται, αλλά αυτό που έρχεται. Θυμάμαι, το 2004, σχεδόν απαγορευόταν να πεις ότι δεν είσαι χαρούμενος που κάνουμε την Ολυμπιάδα. Ζήσαμε ένα φασισμό ευτυχίας. Ο ψυχαναγκασμός της χαράς εμένα μου φέρνει δυστυχία. Την ώρα του πανηγυρισμού εγώ φοβάμαι. Την ώρα της καταστροφής μαζεύω δυνάμεις. Τώρα είναι πολύ αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι. Τώρα η κατάθλιψη είναι passé. Πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε πώς θα ξεκολλήσουμε από τον πάτο.
ELLE: Αν συντονιστώ στον ΑΝΤ1, θα σας δω δύο φορές ημερησίως: τα μεσημέρια ως τριαντάρα (στο Κωνσταντίνου και Ελένης), τα απογεύματα ως σαραντάρα (στο Εργαζόμενη γυναίκα). Αυτό σας κάνει καλό ή κακό;
Ε.Ρ.: Σιγά σιγά θα με δείτε και ως πενηντάρα! Στην αρχή με αγρίευε όλο αυτό. Ο τρόπος, όμως, που το έχει πάρει ο κόσμος, το έχει μαλακώσει. Ο Έλληνας είναι πιστός σε ό,τι αγαπάει. Οι ξένοι αγαπάνε κάνα τέταρτο τον κάθε ηθοποιό. Νιώθω ότι έχω μπει στην ψυχή του κοινού. Ακόμα κι όταν δεν ήμουν στα καλά μου και δεν ήθελα τον κόσμο, αισθάνθηκα ότι υπήρχε μία σιωπηρή συμφωνία ανάμεσά μας, ότι μου έλεγε «γίνε καλά και ξαναέλα».
ELLE: Όταν γράφετε ένα έργο, διαβάζετε σκηνές στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ή στην κόρη σας;
Ε.Ρ.: Όταν νιώθω ότι είναι ένα ωραίο σημείο, το κάνω. Όταν δεν το ‘χω βρει ακόμα, δεν τους το διαβάζω, γιατί φοβάμαι μην πουν κάτι και μου κόψουν τη φόρα.
ELLE: Η κόρη σας, μου φαίνεται να πατάει γερά στη γη, ενώ εσείς και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στον αέρα. Έχω δίκιο;
Ε.Ρ.: Διδάσκομαι ψυχραιμία, νηφαλιότητα και ηρεμία από την κόρη μου. Εκείνη με μεγαλώνει. Γενικά, νιώθω ότι τα τρία τελευταία χρόνια ενηλικιώθηκα, πέρασα ξαφνικά από τα δεκαοκτώ στα τριάντα.
ELLE: Και ο Βασίλης, πόσων χρόνων είναι;
Ε.Ρ.: Ο Βασίλης εξακολουθεί να είναι δεκαπέντε.
ELLE: Και πώς συνεννοείται μια τριαντάρα με ένα δεκαπεντάχρονο;
Ε.Ρ.: Παίζω πάντα το ρόλο της «μαμάς». Κάποια στιγμή θέλω και με αυτήν τη σχέση να κάτσω να ψαχτώ. Πώς αντέχει τόσα χρόνια; Έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο επικοινωνίας που αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.
ELLE: Αγάπη είναι αυτό;
Ε.Ρ.: Γνώση. Σοφία.
ELLE: Και ο έρωτας;
Ε.Ρ.: Εντάξει, ο έρωτας πόσο θα κρατήσει; Αν μείνεις στον έρωτα, η σχέση θα τελειώσει σύντομα.
ELLE: ?Και δεν σας λείπει;
Ε.Ρ.: Έχει τόσο ερωτισμό η σχέση του ηθοποιού με το κοινό στο θέατρο και έτσι καλύπτω την ανάγκη του έρωτα. Γι’ αυτό έπαθα την κρίση πανικού πάνω στη σκηνή, επειδή τελικά το πάθος μου είναι αυτό.
ELLE: Θέλω να μου πείτε την πιο δυνατή εικόνα που θα θυμάστε από τα δύσκολα χρόνια της Ελλάδας και μία εικόνα που θα θυμάστε από τα δικά σας δύσκολα χρόνια.
Ε.Ρ.: Ένα πρεζόνι στα Προπύλαια που «βάραγε» στα γεννητικά του όργανα? Τη δική μου μνήμη δεν θα ήθελα να την πω. Είναι τόσο σκληρή η πρώτη εικόνα που η δική μου φαντάζει τόσο μικρή. Είναι εγωιστικό πράγμα η κατάθλιψη. Όλα συμβαίνουν γύρω από εσένα και τον εαυτό σου. Και το «μαζί» τι απέγινε;